Had jij je ook zo voorgenomen de perfecte ouder te zijn? Die intuïtief de juiste dingen zegt en doet, dat de opvoeding vanzelf en natuurlijk zou verlopen? Dat je nooit met je handen in het haar zou zitten en altijd een antwoorden zou hebben op de uitdagingen van je kind?
En als je het dan niet wist dan zouden jij en je partner dit samen in perfecte harmonie oplossen omdat je er blindelings vanuit ging, voor de geboorte van jullie kind, dat jullie precies hetzelfde over opvoedingszaken dachten. Ik had dit tenminste wel of eigenlijk dacht ik er helemaal niet over na destijds over tegen welke uitdagingen we aan zouden kunnen lopen met ons kind. We waren verliefd en de oerdrang om een kind te krijgen was er gewoon.
Misschien is het ook goed geweest dat ik niet van tevoren wist het ouderschap met je zou doen, net zoals je beter niet kan weten hoe ontzettend pijn het doet om een kind eruit te persen ;-).
En alhoewel ik op latere leeftijd mijn dochter kreeg en genoeg zelfvertrouwen had opgebouwd door mijn carrière en heel wat grenzen had verlegd en uitdagingen was aan gegaan, werd dit vanaf dag 1 van tafel geveegd toen mijn dochter ter wereld kwam. Ik was ineens enorm onzeker en zorgelijk, wat als ze niet meer ademt, wat als ze valt, wat als ze niet goed eet?! En zelfs na een aantal jaar blijft de vraag maar hangen, doe ik het wel goed als ouder?! Heb ik het goed aangepakt of had ik anders moeten handelen.
En natuurlijk maak ook ik fouten ondanks mijn studie want iedereen draagt altijd iets over van zijn eigen opvoeding, ook ik. En dat was niet altijd even leuk met een moeder die ontzettend lief was maar niet voor zichzelf op kon komen en een vader die teveel zelfvertrouwen had. Althans, zo kwam hij bij mij over, nu weet ik dat ook hij niet altijd wist hoe met mijn gedrag om te gaan zeker in mijn puberteit, dat hij niet had geleerd om ouder te zijn en dat zijn ouders er niet voor hem waren.
De twijfel die ontstaat als je merkt dat je niet juist gehandeld hebt of geen actie ondernam toen je kind het juist nodig had. En eerlijk gezegd moeten wij als ouders er ook voor waken dat we niet alles voor onze kinderen doen of willen voorkomen. Maar dat schuldgevoel van had ik niet beter dit of dat kunnen doen, de twijfels die kunnen toch steeds weer naar voren komen en hoe deal je daar dan het beste mee?
Als eerste zou ik je adviseren het gevoel wel toe te laten, luister er naar en bedenk wat je een volgende keer anders kan doen. De scherpe kantjes van het gevoel zullen na 90 secondes afzwakken dus duw het niet weg want dan krop je het alleen maar op en komt het op een andere manier eruit.
Oefen desnoods met je partner of met jezelf voor de spiegel hoe je een volgende keer wel zelfverzekerd of juist wat rustiger kan reageren op je kind. En vergeet niet dat je ook maar een mens bent die niet alle antwoorden heeft, leg het uit aan je kind en weet dat je niet perfect hoeft te zijn!
Een goed genoeg ouder is ook oké zolang je maar met je kind blijf verbinden en communiceren.